Op 28 februari 1957 verscheen voor het eerst een vreemde snoeshaan in het tijdschrift Robbedoes. In de daaropvolgende weken werd pas duidelijk dat hij zijn naam Guust Flater niet gestolen had. Zestig jaar later kan er nog steeds gelachen worden met de grappen van Guust. “Zijn ‘eeuwige’ aantrekkingskracht schuilt in de tijdloze humor”, meent tekenaar en fan Charel Cambré. “Zelfs vertaald naar het Nederlands blijft Guust hilarisch.”
“Ook de iconische tekenstijl, gaande van de eerste strakkere Guusten tot de laatste waarin Franquin helemaal loos gaat, staat nog steeds als een huis. Ik vind hem in zijn genre de allerbeste, hij kon als geen ander iets als karikatuur neerzetten. Dat gaat van een uitdrukking tot een houding tot een gebruiksvoorwerp tot een dier – alles eigenlijk. Hoe hij bijvoorbeeld de kat van Guust neerzet: als je zelf katten hebt, herken je gewoon de typische details, kenmerken, het gedrag van zo’n beest.”
Geen groter compliment dus dan vergeleken te worden met Franquin, een eer die ook Charel al eens te beurt valt. “Tja, op den duur word je soms zelfs in één adem met Franquin genoemd. Hier en daar zit er zeker iets in maar ik denk toch dat ik zijn stijl vermengd heb met typische Vlaamse kenmerken uit strips als ‘Jommeke’ en ‘Suske en Wiske’. Ook van Jean Pol en Berck heb ik onderweg wel wat meegenomen. Het is een beetje een mengelmoes die nooit stopt. Zelfs nu nog vermeng ik er andere invloeden van straffe tekenaars in. Wie weet waar dat gaat eindigen (lacht).”
