Sinds ik hem leerde kennen langs zijn jazzverhalen, hou ik erg veel van de stijl van Philip Paquet. Die is nergens spectaculair, maar vrijwel altijd juist. Sober, eenvoudig, maar trefzeker. Stijlvol zonder uitroeptekens. En in ‘Yume’ intrigeert hij me ook met zijn scenario. Het is geen graphic novel, maar ook geen klassieke avonturenstrip. Al heeft het album ingrediënten van de twee. Waar Paquet naartoe wil, weet ik nog niet. Omdat het verhaal zich in Japan afspeelt, is de verleiding groot om het naast manga te gaan leggen. Wat onzin zou zijn. Of vergelijkingen te maken met cineasten als Kitano of Kurosawa, of met schrijvers als Murakami of Kawabata, om maar iets te zeggen. Feit is dat ik het nog niet weet. Dat ik het spannend vind, dat ik wil weten waar Paquet naartoe wil, dat het verhaal me intrigeert. Laat ik dus voorstellen dat we mekaar hier opnieuw ontmoeten bij deel drie. En dan laat ik u meteen weten wat ik er van vind. Mag dat? (MG)
Paquet
‘Yume 2: De stilte’, Bries, geen paginering, € 15.
***
