Met ‘De grote toveraar’ serveren scenarist Pieter van Oudheusden en tekenaar Jeroen Janssen ons een regelrechte parel: een allerminst voor de hand liggend, donker, Afrikaans verhaal van bedrog, bloot en ander geweld, mysterie en magie. Antropomorfisme troef: dieren en mensen bevolken, zonder onderscheid des persoons, een wereld vol heftige (en niet meteen de meest edele) gevoelens. De plot ontrolt zich schoksgewijs, onvoorspelbaar als de instincten die aan de basis ervan liggen. De tekst is zonder meer indrukwekkend: alle (taal)registers worden in dit verhaal opengetrokken, van stadhuis- tot bordeeljargon, met alles wat daar geredelijk tussen ligt, en met onweerstaanbaar humoristische effecten tot gevolg.
De tekenstijl van Janssen sluit wonderwel aan bij het scenario. Hij gelooft niet in het klassieke stripvakjeswerk. De tekeningen groeien haast organisch op paginagroot formaat. Het geheel is overdadig, expliciet, expressief. Het herinnert wat aan de undergroundstijl van een Robert Crumb, maar het is minder bestudeerd, minder getekend (‘lijntjes’) en meer geschilderd (‘vlakken’). Er staat ontzettend veel op een blad, en dat in grote wanorde. De lezer moet hier een paar keer doorheen, of hij mist gegarandeerd een aantal grappen, pointes of pikante details. Het betreft hier deel één van twee. We kunnen nauwelijks wachten. (IV)
Jeroen Janssen & Pieter Van Oudheusden
‘De grote toveraar’, Oogachtend, 136 blz., €15.
****
