Ooit hebben we nog gesakkerd dat Jean-Claude Servais altijd maar weer hetzelfde deuntje speelde, en ook wel eens iets anders mocht proberen. In elk album van zijn hand vind je een in de Gaume gesitueerd heel of half volksverhaal, steeds op dezelfde degelijke en vakbekwame wijze in beeld gebracht en verteld. Meestal op hetzelfde niveau, af en toe een beetje melig, dat wel, maar op de duur vooral vrij voorspelbaar.
De voorbije jaren heeft Servais aan zijn formule gesleuteld. Het sprong ons voor het eerst in het oog in zijn vorige boek, ‘De ijstuin’, zonder dat we nu meteen konden zeggen wat er aan de hand was. In ‘Orval’, waarin Servais het relaas doet van de geschiedenis van de gelijknamige abdij, gaat hij verder op de ingeslagen weg. Aanvankelijk dachten we nog dat het aan de inkleuring lag. Daarvoor doet Servais opnieuw een beroep op Raives (pseudoniem van Guy Servais, inderdaad, familie, bekend van zijn samenwerking met Eric Warnauts), die in het verleden ook al zijn ouder werk op vakbekwame wijze ingekleurd heeft.
Bij nadere beschouwing blijkt daar het probleem niet te liggen. Nee, de oorzaak van de verandering ligt bij Servais zelf. De man zet zijn tekeningen niet meer in inkt, en scant voortaan gewoon de potloodtekeningen in. Een heel stuk minder arbeidsintensief, wellicht, maar met het resultaat zijn wij niet onverdeeld gelukkig. Het geheel maakt nu een wat wollige, afgewassen indruk, minder attractief dan zijn vroegere, nog gewoon geïnkte werk. Dat het verhaal een wat simplistische historische evocatie is van de geschiedenis van Orval doet er in deze ook geen goed aan. Niet elke vernieuwing blijkt een vooruitgang. (TH)
Servais
‘Orval, deel een’, Dupuis, 56 blz., €6,50.
**
