Vooraleer tekenaar François Schuiten de handen in elkaar sloeg met scenarist Benoît Peeters voor de magistrale reeks ‘De duistere steden’, werkte hij met verschillende andere mensen samen. Ondermeer met zijn broer Luc Schuiten, een architect die de voorbije jaren nogal wat aandacht kreeg voor zijn concept van de vegetal city. ‘Carapaces’ bundelt een zestal kortverhalen die de twee broers aan het einde van de jaren ’70 en het begin van de jaren ’80 samen maakten.
In wezen gaat het bijna altijd om liefdesverhalen die de Schuitens situeren in een vreemde, surrealistische omgeving, waar andere wetten en wetmatigheden gelden. De verhalen zijn telkens gebouwd rond minstens één goede vondst. Vakwerk, dat vooral interessant is omdat je Schuiten in de loop van de verhalen een eigen stijl ziet zoeken en vinden. Experimenteert hij aanvankelijk nog met allerhande technieken, dan zie je hem gaandeweg de lijn ontwikkelen waarmee hij later wereldberoemd zou worden.
‘Carapaces’ was het eerste deel van de trilogie ‘De holle aarde’. Als ook de resterende delen opnieuw in deze uitgave op de markt zouden worden gebracht, dan zou (ZS) instemmend grommen.
Luc & François Schuiten
‘De holle aarde: Carapaces’, Casterman, 72 blz., €15.
***