Ik lees graag ridderverhalen, heb dat altijd gedaan, zal dat altijd graag doen. Noem het escapisme, noem het drang naar het verleden: ik zag me altijd al tussen de Rode Ridder en Lancelot kroezen bier hijsen terwijl de waard nog een zoveelste kapoen aan het spit ging steken. Na een copieuze maaltijd bevrijdden we –met het vet nog aan de vingers- de knappe deerne van dienst uit de handen van de (steeds in het zwart geklede) lokale potentaat. En natuurlijk viel die dame dan voor mijn charmes en niet voor die van mijn verwijfde collega’s met hun massief geföhnde haardossen ‘coupe soleil’. En als ik haar dan tegen mijn bezwete maliënkolder trok, dan …
Oei, we wijken af… Ik weet trouwens niet of ik ook in het ridderuniversum van deze ‘Marie der Draken’ zou willen rondhangen. Al op jonge leeftijd moordt een valschaard haar hele familie uit en is het meisje verplicht haar eigen boontjes te doppen. Als avonturierster trekt ze de wijde wereld in en ze legt met de regelmaat van de zandloper een draak of ander krapuul over de knie.
Kriss van Valnor? Yep, daar deed de madam mij ook wel wat aan denken. Daarbij komt nog dat Démarez de tekenpen op een gelijkaardige manier hanteert als de jongere Rosinski, zodat deze vergelijking al snel gemaakt wordt. Ange hebben (sic, ze zijn met zijn tweeën) er een spannend en snel verhaaltje van gemaakt en de laatste pagina doet ons vermoeden dat ook in de twee volgende delen de zwaarden niet snel in de schede zullen verdwijnen. (MS)
Ange (Anne & Gérard Guéro) & Thierry Démarez
‘Marie der Draken 1: Armance’,
Silvester, 56 blz., €16,95.
***
