Onder de noemer Post-Comics organiseert KASK-docent Sébastien Conard op donderdag 22 oktober een reeks lezingen, een performance en stelt hij daarnaast een publicatie voor.
Met de term zoekt hij een aantal nieuwe praktijken in kaart te brengen. Zeer opmerkelijk daarbij is de quasi-terughoudende manier waarop die publiek wordt gemaakt. Verwacht geen daverend manifest maar een aftastend evenwicht tussen te strakke definities en vrijblijvende betekenissferen.
In de tweede akte van een van Shakespeares bekendste tragedies wandelt een zekere Juliet het balkon op en spreekt tot zichzelf volgende woorden:
What’s in a name? That which we call a rose
By any other name would smell as sweet;
Laat ons deze roos — op gevaar Juliets poezelige handjes open te halen — eens ongegeneerd uit de context rukken en ons afvragen of die echt wel even lekker zou ruiken onder een andere naam. De Zwitserse taalkundige Ferdinand de Saussure knikt natuurlijk van ja en stipt andermaal aan dat het verband tussen betekenaar en betekenis volstrekt arbitrair is. Het woord ‘roos’ heeft in wezen evenveel talent om de tulp aan te duiden, als het woord ‘tulp’ om een roos aan te duiden. Tot daar de wel gedefinieerde categorieën van het structurele niveau, want zoals gewoonlijk pakt de echte wereld een pak modderiger uit. Neem de woorden ‘rood’ en ‘roos’ in beschouwing. Hoewel niet eenduidig etymologisch verwant (in tegenstelling tot ‘roos’ en ‘roze’), lijken ze sterk op elkaar. Bovendien is de combinatie ‘rode roos’ danig gebruikelijk, dat de begrippen als het ware op elkaar zijn afgegaan. Niet toevallig zullen de meesten onder ons inderdaad spontaan aan een rode roos gedacht hebben. Google alleszins wel. Nochtans was de roos die we daarjuist uit Juliets handen hebben getrokken een gele, zoals die uit het gedicht van Jorge Luis Borges aan de Kunstenbibliotheek.
Nog iets. Het kan misschien triviaal lijken, maar de roos, of althans die ontelbare en veelkleurige bloemen als dusdanig bekend, hebben tenminste een naam. Dat kunnen we niet van alle fenomenen beweren. De zone in het midden van een rozenblad heeft geen specifieke naam, hoewel ze bestaat. Het gevoel ooit een roos te zijn geweest heeft geen specifieke naam, hoewel het… denkbaar is. De wereld verandert en zo ook de taal. Meestal gebeurt dat langzaam, maar op het gebied van woordenschat kan het snel gaan. Neologismen zijn als paddenstoelen. Ze steken plots de kop op. Nu is elk woord in zekere zin een inperking. Het geeft een grens aan, zondert iets af in de werkelijkheid en maakt het daardoor benoembaar. Of die inperking positief of negatief is hangt af van hoe men ernaar kijkt. Een woord kan dingen verduisteren of er juist een licht op werpen. Het is drager van associaties, die zowel gewenste als ongewenste kunnen zijn. Juliet mag dus zeggen wat ze wil, het ene woord is weldegelijk welriekender dan het andere.
Tekst: Régis Dragonetti
Zeer opmerkelijk daarbij is de quasi-terughoudende manier waarop die publiek wordt gemaakt. Verwacht geen daverend manifest maar een aftastend evenwicht tussen te strakke definities en vrijblijvende betekenissferen.
Meer over het boek vindt u bij de uitgever. De performance zal door Olivier Deprez en Roby Comblain om 19u: De KASK-lezing wordt verzorgd door Tom Lambeens (MADfaculty)
Alle praktische info vindt u op het Facebookevent van het gebeuren.
