De verkiezing van Johan De Moor als Bronzen Adhemar-laureaat in 1989 zorgde voor de eerste keer in de geschiedenis van de prijs voor controverse. Want zijn vader, Bob, zat mee in de jury! En dat rook, verdraaid nog aan toe, naar nepotisme.
Niks van aan, aldus Johan in een later interview. Want toen de stemming plaatsvond, onthield Bob De Moor zich. Vader Bob was medewerker van Hergé en ook onmiskenbaar een monument in ’s Lands Stripglorie.
Feit is: Johan won de Bronzen Adhemar en kreeg carte blanche met de expo in de Warande. Johan De Moor: “Ik mocht in een ruimte vol spiegels en opgezette vogels een tentoonstelling rond ‘Kasper’ opbouwen. Daarin kon ik al mijn fantasie botvieren.” (Nu we herinnerd worden aan deze fantasierijke reeks, bekruipt ons een gevoel van treurnis, omdat deze reeks vroegtijdig is gestopt. Maar da’s weer een ander verhaal.)
“Een prijs is een halte in je carrière. Het geeft je de toestemming een paar maanden of jaren verder te doen met je werk.”
Met de Bronzen Adhemar steeg de verkoop van De Moors albums met 10 à 15%. Het was natuurlijk ook een belangrijke erkenning. Al stelde De Moor dat “een ‘erkenning’ een beetje flauw is.” Want: “Erkenning moet je iedere dag opnieuw verdienen, zeker tegenover jezelf, want ‘tekenaar’ is geen makkelijk beroep. Maar je moet ook niet te bescheiden doen en zeggen dat een prijs krijgen niet belangrijk is. Het is wél belangrijk en je moet er ook van genieten. Ik was vijftien jaar geleden eens samen met Tardi in Den Haag waar hij een prijs kreeg. Ik zei hem: ‘Eh bien fiston, ce n’est pas mal.’ Hij lachtte en antwoordde: ‘On est le meilleur!’ Ook Tardi genoot er nog zichtbaar van. Een prijs is een halte in je carrière. Het geeft je de toestemming een paar maanden of jaren verder te doen met je werk.”
Ontdek de lijst met alle laureaten van de Bronzen Adhemar elders op deze website.
Morgen: Jan Bosschaert.
