Het is u mogelijks ontgaan, maar de voorbije dagen werd (en wordt) er in de media een heuse Historikerstreit gevoerd. Aanleiding was de opname van twee omstreden figuren in een eregalerij van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd in zowel het bezoekerscentrum van het Vlaams Parlement als een publicatie die verscheen naar aanleiding van de 50e verjaardag van deze instelling.
Het was Marc Reynebeau die op 13 januari in De Standaard de kat de bel aanbond. “Kijk eens aan: August Borms en Staf De Clercq. Twee notoire nazisympathisanten en collaborateurs met de Duitse bezetter – Borms zelfs in beide wereldoorlogen. Geen parels van ons volk, die lui? Daar denkt het officiële Vlaanderen anders over. Beiden krijgen een plaats in de amper veertien ‘koppen’ tellende eregalerij van degenen die ‘de emancipatie van taal en volk hebben vormgegeven’ in Vlaanderen. Zo staat het in de ‘special’ van het maandblad Newsweek over 50 jaar Vlaams Parlement, een reclamefolder waar dat parlement 90.000 euro aan spendeerde.” Zo begon ‘Train je politieke brein!’, een vlijmscherp stuk waarin hij deze inhoudelijke keuze laakte. In De Morgen diende Bruno De Wever, historicus en broer van, Reynebeau van repliek, ‘Waarom het Vlaams Parlement zich niet moet verontschuldigen voor de collaboratie.’
“Twee notoire nazisympathisanten en collaborateurs met de Duitse bezetter – Borms zelfs in beide wereldoorlogen. Geen parels van ons volk, die lui? Daar denkt het officiële Vlaanderen anders over.”
Historicus Pieter Lagrou (ULB) zat eerder op de lijn van Reynebeau, en vond het “wrang dat twee collaborateurs een plaats kregen in de portrettengalerij van het feestnummer over het Vlaams Parlement. Historische figuren die ondubbelzinnig fout waren, horen daar niet thuis.” (in De Standaard op 22 januari).
Een dag riposteerde prof. em. Emmanuel Gerard, curator van het genoemde bezoekerscentrum en tevens voorzitter van de Vlaamse Canoncommissie: ‘Maak speels kennis met onze complexe democratie’ en noteerde: “Een debat over het lastige verleden van dit land is legitiem, maar kan dat op een andere manier? Met een opbod van gekrijs, goedkope retoriek en felle uitspraken wordt de democratie niet gediend. Dat hebben we onlangs elders mogen meemaken.”
vrtnws.be vat het allemaal nog eens helder samen: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/01/25/ophef-rond-tijdschrift-over-vlaams-parlement-homans-overlegt-me/
Das Parlament
Wat er ook van zij, het Vlaams Parlement had ook kunnen kiezen voor een ander format en een andere benadering. In 2019 verscheen het stripboek Das Parlament. Daarin volgde de bekroonde Duitse striptekenaar Simon Schwartz de levens van de verkozenen van de verschillende Duitse parlementen. Das Parlament vertelt een erg boeiend verhaal aan de hand van de erg diverse biografieën van meer dan 40 politici. De verschillende parlementen zeggen we, en dat heeft natuurlijk alles te maken met de geschiedenis van Duitsland. Beginnen doet het met het parlement van de Paulskirche in 184. Het boek eindigt met de hereniging in 1990.
Onder de veertig parlementsleden vernoemen we de arts Rudolf Virchow, de vrouwenrechtenactiviste Clara Zetkin, de revolutionaire Robert Blum, de ansichtkaartschilder Otto Rühle en Elisabeth Selbert – een van de “moeders van de basiswet”.
Das Parlament is een initiatief van de kunstadviesraad van de Duitse Bondsdag, het huidige Duitse parlement. Het is verschenen bij de uitgeverij Avant Verlag, telt 104 pagina’s en kunt u hier al eens schuins doorbladeren.
Hieronder kunt u een bespreking bekijken op de universiteitsradio van Leipzig. Auf Deutsch, selbstverständlich!
