Akkoord, de sneeuw is al een paar dagen gesmolten. En toch suggereren we u hier een boek met sneeuw in de titel. Een man die veel van sneeuw hield, was de in november 2019 gestorven journalist Gaston Durnez. Ook strips – en meer bepaald ‘Nero’ van Marc Sleen – lagen hem na aan het hart, zo vernemen we in ‘Danser in de sneeuw’, een postuum verschenen bundel met veel van zijn beste werk.
“Soms denk ik dat de dingen gebeuren opdat ik erover zou kunnen schrijven”, zei Gaston Durnez ooit. En letterlijk tot op zijn sterfbed liet hij zich dat geen twee keer zeggen: hij schreef tegen de klippen op over de dingen die hij om zich heen zag gebeuren. Altijd en overal. Het resulteerde in een rijke journalistieke loopbaan die 75 jaar duurde. Met intelligentie, esprit en stijl was hij de verslaggever par excellence. Ook in Een danser in de sneeuw schrijft hij over wat hij ziet, leest en wat dat bij hem oproept. Met het meesterschap van de oude vakman, een verbluffende openheid van geest en warmte in alle richtingen vertrouwt hij zijn overwegingen aan het papier toe. Soms geestig, dan weer ontroerend, maar altijd interessant en begeesterend. Over voorlopers en tijdgenoten brengt hij verslag uit, over oud worden op het platteland, over wat de Vlaamse Leeuw voor hem betekent…
“Beste heer Durnez, dank voor uw humor, uw goesting en uw geestdrift”, schreef Bart Van Loo
“Beste heer Durnez, dank voor uw humor, uw goesting en uw geestdrift”, schreef Bart Van Loo bij zijn overlijden. Een danser in de sneeuw bevat een ruime selectie essays en beschouwingen uit Durnez’ productie van de laatste jaren, waarin zijn humor, zijn goesting en zijn geestdrift opnieuw van de bladzijden spatten.
Dat is zeker zo wanneer hij zichzelf beschrijft als een onderdaan van ‘Slenovia’, het rijk van Marc Sleen, de geestelijke vader van dagbladverschijnsel Nero. Alleen daarom verdient deze mooie, vrolijk stemmende en prikkelende uitgave uw volle aandacht. Mooi dat Durnez zijn liefde voor een auteur – en met hem een genre – uitgebreid bezingt. Neen, strips hoeven niet per se voor kinderen te zijn.
