Spijtig nieuws voor de fans van het werk van Eva Mouton: recent kondigde zij haar afscheid aan van de wekelijkse aflevering in De Standaard Weekblad. Dat deed ze met een pakkende tekening en een bijhorende, eveneens pakkende tekst.
Tien jaar geleden, ik was toen 24, kwam mijn grote droom uit: het Weekblad van De Standaard gaf mij een vaste plek. Ik kreeg niet alleen 100% vrijheid om mijn goesting te doen, maar ook de tijd om te proberen, te wroeten en op die manier te groeien. Daar zal ik de krant eeuwig dankbaar voor zijn.
Eva’s gedacht heeft me zo veel gegeven. Niet alleen naamsbekendheid en veel ander werk, maar ook zelfvertrouwen, het gevoel ergens bij te horen (hoe specifieker mijn gedachten, hoe meer herkenbaarheid bij jullie, ik verbaasde mij daar elke keer over) en de kracht om mijn verlegenheid te overwinnen. Telkens iemand mij aansprak over mijn gedachten, of het nu op de Boekenbeurs, een feest van De Standaard of gewoon op straat was, voelde ik mij eventjes verbonden.
En toch is dit geen echt afscheid, want ik heb altijd over mijn eigen leven getekend en verteld, en ik zal dat altijd blijven doen
10 jaar lang heb ik met ontzettend veel plezier 500 stukjes bij elkaar geschreven. De laatste tijd voelde ik dat het ritme om elke week iets kwalitatiefs af te leveren mij alleen wat te veel was geworden. Ik kreeg slapeloze nachten en last van stress. De druk die ik mezelf oplegde om fris te blijven, was torenhoog geworden. Wat doe je dan? Een keuze maken. En ook al is die keuze pijnlijk, tegelijk geeft ze me zoveel kracht. Ik heb zélf een stap gezet, en niet op een volgende burn-out gewacht.
Natuurlijk stop ik met gemengde gevoelens. Ik vertel graag, ik ontmoet jullie graag, ik sta graag in jullie krant. Het doet pijn, maar goed pijn, de steek die je voelt na een lange dag op het strand en je wil nog niet naar huis maar ja de Prince koeken zijn op.
En toch is dit geen echt afscheid, want ik heb altijd over mijn eigen leven getekend en verteld, en ik zal dat altijd blijven doen. Het zal nu gewoon op een ander ritme zijn.
Bedankt aan De Standaard en mijn lezers, voor alles wat jullie mij hebben gegeven. En vooral aan Bert, om al mijn ‘krengdagen’ te tolereren. 😉
Jij bent bedankt, Eva. Veel succes. This is not a goodbye.
