Nero’s eeuw van verandering in het BSC

Je bent hier:  Home » Nieuws » Nero’s eeuw van verandering in het BSC

“Marc zei me ooit dat Marcel een naam voor kappers is, daarom dat hij zich Marc liet noemen”, glimlacht Yves Kerremans, samen met Noël Slangen curator van de expo ‘Een eeuw in verandering’ dat vanaf zaterdag 28 mei te bezichtigen is in het Belgisch Stripmuseum in Brussel. Marcel Neels, excuses, Marc Sleen dus zou dit jaar 100 jaar geworden zijn en 75 jaar geleden maakte de mensheid voor het eerst kennis met zijn geesteskind Nero. De expo spitst zich toe op de confrontatie tussen het oeuvre van Sleen en de wereld vandaag.

Een zichtbaar opgeluchte Noël Slangen ontvangt pers en de gidsen van het Stripmuseum op de tentoonstelling. Samen met zijn Nero-kompaan Yves Kerremans, de grootste verzamelaar van Sleens werk, hebben zij maandenlang zitten puzzelen aan de expo.

Omdat ‘Een eeuw in verandering’ ook onderwerpen aanraakt die gevoelig kunnen liggen, werd zelfs contact opgenomen met Unia, de onafhankelijke openbare instelling die discriminatie bestrijdt, gelijkheid bevordert en de mensenrechten beschermt. Zij gaven goed advies, net zoals de medewerkers van het gasthuis – het mooie Stripmuseum in Brussel – waar de expo onderdak krijgt tot 5 maart 2023. Advies waar gretig gebruik van werd gemaakt. Wat helpt is de expo Congo Comics die over drie weken start in het Marc Sleen Museum, recht tegenover het Belgisch Stripmuseum. Een expo onder leiding van stripauteur Barly Baruti waarin de postkoloniale Neroverhalen over Afrika geconfronteerd worden met negen hedendaagse Afrikaanse stripmakers. Maar dat is voor later.

De zoon van Nero (1959) - © Stichting Marc Sleen

Seksualiteit mocht ook niet ontbreken maar omdat het Belgisch Stripmuseum een internationaal publiek lokt, moet het zedig gehouden worden. Zedig als in ‘we moeten dit verstoppen achter een gordijn’

Nu de expo in het Stripmuseum. Die start verrassenderwijs waar de verhalen van Nero traditioneel stoppen. Met de wafelenbak dus, iets wat in Sleens familie telkens werd gedaan blijkbaar als er iets te vieren viel. Ridder Sleen, een naam als een klok in veel Vlaamse huishoudens, tekende zomaar eventjes 217 avonturen neer van Nero, een bijfiguur die al snel toenmalig hoofdpersonage detective Van Zwam uit het stripkader zwierde. Maar niet alleen Nero tekende Sleen, zijn striptekeningen bestrijken achttien keer de Eiffeltoren. Een oeuvre noemen ze zoiers. Eentje om U tegen te zeggen. Die hoofdletter staat daar juist.

Daar draait de expo echter niet rond. Nee, de focus ligt volledig op die verandering van tijdsgeest. De tijd die genadeloos doorraast , en wat gisteren was is vandaag niet meer. In de expo worden verschillende thema’s getoetst aan de werkelijkheid van vandaag met voorbeelden uit Nero maar ook uit andere strips en films.

Het vredesoffensief van Nero (1951) - © Stichting Marc Sleen

Dat begint met een simpele telefoon. Een telefoon die zich vroeger bevond in een cel, of vasthing aan de muur en dan ook nog een krullende draad nodig had. Telefoondraden die Adhemar ook af en toe het leven redde, zeker na een explosie in zijn labo. Een telefoon die – daar komt ie – de jeugd van tegenwoordig helemaal niet meer kent. Mobiele telefonie zou heel wat avonturen van Nero en co op een ander spoor gebracht hebben. Een euvel dat veel stripauteurs tegenwoordig wel kennen. Gelukkig kunnen batterijen ook platvallen.

Of neem nu het vijandbeeld dat in de beginjaren zich helemaal concentreerde rond het gele gevaar. Matsuoka, het Aziatische schurkgeweld dat ongewild met zijn bier de stripfiguur Nero heeft gecreëerd.  Tijdens de Koude Oorlog mochten de Russen opdraven als the bad guys. Tiens, de geschiedenis herhaalt zich blijkbaar.

Nero (2002) - © Stichting Marc Sleen

Het vrouwbeeld in de Nerostrip, die leek simpel. Bea, Nero’s vrouw, bleef lekker thuis om de afwas te doen en andere huishoudelijke zaken terwijl haar man avonturen beleefde met zijn vriende… Oeps. Nee, met madam Pheip. Het contradictorische in Sleens wereld komt weer mooi naar boven. Kom je bij madam Pheip dan zie je al meteen een rokende schoorsteen voorbijkomen. Natuurlijk zijn sigaretten en tabakswaren ook een onderwerp. Clo-Clo, zoon van meneer en madam Pheip die in zijn wieg al zit te roken. Ernaast hangen twee coverbeeltenissen van Lucky Luke. Het ene beeld toont de oorspronkelijke cover van Daisy Town met Lucky Luke en zijn eeuwige sigarettenrook die doodskoppen voorstellen. De nieuwe cover prijkt eronder, met de strohalm in de mond van de cowboy die sneller schiet dan zijn schaduw. Tijden, ze veranderen.

Dictators en sport  komen ook aan bod maar het meest delicate thema is uiteraard mensen van kleur. Met Petoetje die in de strip zijn weelderige kroeshaar meermaals vertoont is het een onderwerp dat niet vermeden mag worden. De stereotyperingen slingeren weelderig in het rond in Sleens strips. Van menseneters tot gemaskerde tovenaars maar toch wordt hier meteen de nodige nuancering ingebracht. Petoetje klimt al snel op tot het slimste mannetje in de strip (overigens door veel witlof te eten). Maar toch voor die tijd niet evident wat Sleen deed. Al werd Petoetje snel aan de kant geschoven toen Adhemar, de geniale zoon van Nero, werd geboren. Doch dit geheel terzijde.

De wensring (1975) - © Stichting Marc Sleen

Seksualiteit mocht ook niet ontbreken maar omdat het Belgisch Stripmuseum een internationaal publiek lokt, moet het zedig gehouden worden. Zedig als in ‘we moeten dit verstoppen achter een gordijn’. Groot was dan ook de verbazing toen ze zagen welk gordijn er hing. Een lintjesgordijn waar doorkijk eerder norm is en waardoor het geheel zelfs een extra erotisch tintje door kreeg. Hilariteit. Maar de bezoeker zal dit nooit kunnen bezichtigen. Een dik, rood en vooral ondoorzichtig gordijn is besteld. Overigens mochten die vrouwelijke ontboezemingen in de strip niet getoond worden. Een overijverige redacteur zorgde eigenhandig voor de borstverwijdering.

Tussen al dat themageweld staat, in het midden van de expo, Sleens schatkamer. Originelen van verzamelaar Yves Kerremans die wanneer hij voor de etalage met Sleens werk staat heerlijk enthousiast vertelt over wat er te bezichtigen valt. Een lust voor het oog. We begrijpen Kerremans reactie.

‘Een eeuw in verandering’ is een tentoonstelling die doet nadenken, lachen, glimlachen en veelvuldig ook nostalgie zal opwekken. Geslaagd dus. En dat bezoekje waard.

https://www.stripmuseum.be/nl/home