Cartoonist en beeldend kunstenaar Benoît is gisteren op 63-jarige leeftijd overleden. Hij maakte naam met zijn cartoons in De Morgen, De Standaard en een resem internationale bladen, zoals Vrij Nederland, Paris Match en The New Yorker. Heel wat mensen kennen hem ook van de illustraties die de tegels in het Brusselse metrostation Maalbeek sieren.
Benoît Van Innis’ wieg stond in Brugge. Als jongeman trok hij naar Gent om aan Sint-Lucas schilderkunst te gaan studeren, onder andere bij de abstracte kunstenaar Dan Van Severen. Algauw publiceerde hij zijn eerste tekeningen en cartoons in kranten en tijdschriften. Zijn handelsmerk was een milde humor en een zekere poëtische verbeelding, gebracht in een herkenbare, klare lijn, mee geïnspireerd door Sempé (met wie hij overigens samenwerkte).
Daarbij nam hij met verve de kakkineuze wereld van de hedendaagse kunst op de korrel, het lege bestaan van de bourgeoisie (dat met allerlei spullen en activiteiten moet gevuld worden), en andere absurde inspiratiebronnen
Daarbij nam hij met verve de kakkineuze wereld van de hedendaagse kunst op de korrel, het lege bestaan van de bourgeoisie (dat met allerlei spullen en activiteiten moet gevuld worden), en andere absurde inspiratiebronnen. Een van de rode draden was de edele kunst van de procrastinatie, oftewel tijd doden door helemaal niks te doen.
Ook was hij actief als beeldend kunstenaar: Benoît maakte schilderijen op doek en deed ook ingrepen in de openbare ruimte. Zoals de acht gezichten op azulejos – de bekende Portugese techniek – in het metrostation Maalbeek, uit 1999. Het zijn anonieme portretten die de reiziger aankijken en proberen te doorgronden. Na de terreuraanslagen van 22 maart 2016 ontwierp hij nog een herdenkingskunstwerk voor de slachtoffers. In Brugge maakte hij in het jaar dat de stad Culturele Hoofdstad van Europa was (2002) een gelijkaardige installatie in het Jan Breydelstadion.
Coronadagboek
Op de eerste dag van de lockdown in 2020 maakte Benoît een tekening in zwarte stift. Hij stuurt die via mail en Whatsapp de wereld in. Op dag twee deed hij hetzelfde en hij bleef de weken daarna tekeningen blijven maken, tot het einde van de lockdown. In de hoofdrol stond een uitvergroot alter ego van de tekenaar zelf. Met zwierige tekeningen en soms absurde humor gaf hij een herkenbaar en toch bevreemdend beeld van een ongeziene periode in onze levens.
Benoît werd 63. Het team van Stripgids deelt in de rouw van de familie.
